Yargıtay Başkanlığında zabıt katibi olarak 26/01/2012 tarihinde Namzet memur statüsünde açıktan atanma ile vazifeye başlayan memurun ailevi ve Özel hayatındaki bağlantılardan Dolayı hakkında Ankara Cumhuriyet Başsavcılığına cürüm duyurusunda bulunulmuştur.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen soruşturma sonucunda, davacı hakkında, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret kabahatlerini işlediği argümanıyla iddianame düzenlenerek halk davası açılmış; bu durum zabıt katibinin kurumuna bildirilmesi üzerine davacı hakkında idari soruşturma başlatılmıştır. Soruşturma sonucunda davacının disiplin tarafından kınama cezası ile cezalandırılması münasebetiyle Namzet memur statüsünde bulunduğu da dikkate alınarak idari istikametten memuriyetle alakasının kesilmesine karar verildiğinden dava süreci başlamıştır.
İlk Derece Mahkemesi hizmet dışında Özel hayatına bir devlet memurunun göstermesi gereken İtina ve dikkati göstermediği, bu davranışlarının memuriyetle bağdaşmadığı ve aksiyonlarının devamlılık arz ettiği konusunun sübut bulduğundan dava konusu olayda hukuka karşıtlık bulmazken; Danıştay 12 nci Dairesi ise Anayasa’nın 20 inci unsuru ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8 inci unsuru ile teminat altına alınan “özel hayata hürmet hakkı”nın ihlali sonucunu doğurduğundan süreçte hukuka uyarlık bulunmadığına karar vermiştir.
İlk Derece Mahkemesi bahis hakkındaki kararında, davacının Kınama cezasının birinci derece ve istinafta onandığı gerekçesiyle memuriyetle bağının kesilmesine yönelik kararında ısrar etmiştir.
Danıştay İdari Dava Daireleri Şurası temyiz incelemesinde ise, Namzet memur olarak misyon yaptığı devirde evli olduğunu bildiği bireyle bağ yaşaması biçimindeki isnadın davacının mahremiyet alanına dahil, özel hayatının sonları içinde kalan hareketlere ait olduğu, mesleksel faaliyetlerine yönelik bir tesirinden de Laf etmenin Muhtemel olmadığı müracaatçının kınama cezası ile cezalandırılmasında Özel hayatı kapsamındaki davranışlarının belirleyici olduğu bu durumda Anayasa’nın 20. unsurunda garanti altına alınan Özel hayata hürmet hakkının ihlal edildiğine dikkate alınarak dava konusu olayda hukuksal uyarlık bulunmadığına karar vermiş temyiz istemini kabul etmiştir.
T.C.
DANIŞTAY
İdari Dava Daireleri Kurulu
Esas No: 2018/2236
Karar No:2019/3666
Temyiz Eden (Davacı): .
Vekili : Av. .
Karşı taraf (Davalı) : Yargıtay Başkanlığı
Vekili : Av. .
İstemin Konusu: Anakara 13. idare Mahkemesi’nin 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı ısrar kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.
Yargılama Süreci:
Dava Konusu İstem: Yargıtay Başkanlığı bünyesinde zabıt katibi (aday memur) olarak misyon yapan davacının, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 56. unsuru uyarınca memuriyetle münasebetinin kesilmesine ait Yargıtay Heyeti’nin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali ile mahrum kaldığı mali hakların yasal faiziyle Birlikte ödenmesine karar verilmesi istenilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi Kararının Özeti: Ankara 13. idare Mahkemesi’nin 07/12/2015 tarih ve E:2015/1767, K:2015/1727 sayılı kararıyla; disiplin soruşturma belgesi içeriğinde yer Meydan bilgi ve dokümanların değerlendirilmesinden; davacının Z.K. isimli Şahıs ile toplumsal olarak Dost olduğunu ve hala kendisi ile görüştüğünü, karı koca hayatı yaşamadığını, Z.K. isimli şahıs ile eşi H.K. ortasında meseleler olduğunu bildiğini ve H.K.’nin bu meselelerin sorumlusu olarak kendisini gördüğünü belirttiği, davacının H.K. isimli şahsı telefonla arayarak uygunsuz konuşmalar yaptığını bir kısım şahitlerin doğruladığı, davacının H.K. isimli bayana uygunsuz içerikli bildiri attığını kabul ettiği, bu bildirilere ait toplumsal medya kayıtlarının soruşturma belgesi içinde yer aldığı, disiplin soruşturması sırasında davacıya yasal savunma hakkının tanındığı ve davacının savunma yaptığı, davacının hizmet dışında Özel hayatına bir devlet memurunun göstermesi gereken İtina ve dikkati göstermediği, bu davranışlarının memuriyetle bağdaşmadığı ve aksiyonlarının devamlılık arz ettiği konusunun sübut bulduğu dikkate alındığında; zabıt katibi Namzet memuru olarak misyon yapan davacının adaylık statüsünün sonlandırılarak memuriyetle ilişiğinin kesilmesine ait dava konusu süreçte hukuka karşıtlık bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Daire Kararının Özeti: Danıştay Onikinci Dairesi’nin 13/04/2016 tarih ve E:2016/511, K:2016/2173 sayılı kararıyla; davacının dava konusu sürecin desteği fiilinin hizmet dışında gerçekleştiği, memuriyet vazifesiyle ilgisinin bulunmadığı, 657 sayılı Kanun’un 56. hususu uyarınca misyonuna nihayet verilmesinin, Anayasa’nın 20. hususu ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. unsuru ile garanti altına alınan “özel hayata hürmet hakkı”nın ihlali sonucunu doğurduğu anlaşıldığından, dava konusu süreçte hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna varılarak, Ankara 13. idare Mahkemesi’nin 07/12/2015 tarih ve E:2015/1767, K:2015/1727 sayılı kararının bozulmasına karar verilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi Israr Kararının Özeti: Ankara 13. idare Mahkemesi’nin 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı kararıyla; birebir Fiil nedeniyle davacının kınama cezası ile cezalandırılmasına ait Yargıtay Yönetim Şurasının 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının iptali istemiyle açılan davada, Ankara 13. idare Mahkemesi’nin 13/03/2015 tarih ve E:2014/1474, K:2015/451 sayılı kararıyla davanın reddine karar verildiği, Laf konusu kararın da, Ankara Bölge idare Mahkemesi’nin 26/11/2015 tarih ve E:2015/2486, K:2015/3371 sayılı kararıyla onandığı münasebeti eklenmek suretiyle davanın reddi yolundaki birinci kararda ısrar edilmiştir.
Temyiz Edenin Tezleri: Davacı tarafından, hakkında açılan disiplin soruşturmasının ve bu soruşturma sonucunda tesis edilen memuriyetle bağlantısının kesilmesine ait sürecin, mesleksel faaliyetlerinden Irak bir biçimde sırf Özel hayatına dayandırıldığı, bu nedenle, Anayasanın 20. hususunda teminat altına alınan Özel hayatın saklılığı hakkının ihlal edildiği ileri sürülmektedir.
Karşı Tarafın Savunması: Davalı yönetim tarafından, idare Mahkemesince verilen kararın yol ve hukuka Müsait bulunduğu ve temyiz dilekçesinde öne sürülen nedenlerin, kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte olmadığı belirtilerek temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmaktadır.
Danıştay Tetkik Hakimi Kasım Kirazlı’nın Fikri: Temyiz isteminin kabulü ile Ankara 13. idare Mahkemesi ısrar kararının bozulması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay İdari Dava Daireleri Kurulunca, Tetkik Yargıcının açıklamaları dinlendikten ve belgedeki evraklar incelendikten sonra gereği görüşüldü:
İnceleme ve Münasebet:
Maddi Olay:
Davacı, 26/01/2012 tarihinde Namzet memur olarak açıktan atanma suretiyle Yargıtay Başkanlığında zabıt katibi olarak vazifeye başlamıştır.
Z.K. ile evli olan Bayan H.K., davacı hakkında hata duyurusunda bulunmuştur.H.K. şikayet dilekçesinde; davacının kendisini konutundaki sabit çizgili telefondan arayarak eşi Z.K. ile gönül alakası yaşadığını, eşinden ayrılması gerektiğini söylediğini, bunun yanı Dizi toplumsal medya hesabından tarafına yönelik birtakım hakaret içeren paylaşımlarda bulunduğunu, bu nedenle Benlik haklarının taarruza uğradığını belirtmiştir.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen soruşturma sonucunda, davacı hakkında, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret kabahatlerini işlediği teziyle iddianame düzenlenmiştir.
Ankara 18. Sulh Ceza Mahkemesi’nin 03/12/2013 tarih ve E:2013/621, K:2013/384 sayılı kararıyla, davacının bireylerin huzur ve sükünunu bozma kabahatinden 3 ay mahpus, sesli, yazılı yahut imajlı bir mesaj ile hakaret kabahatinden 2.240,00 TL isimli Nakit cezası ile cezalandırılmasına ve kararın açıklanmasının Geri bırakılmasına karar verilmiş ve bu karar, itiraz edilmeksizin 17/12/2013 tarihinde katılaşmıştır.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığının, Yargıtay genel Sekreterliğine hitaben yazdığı 07/12/2012 tarihli yazıda, davacı hakkında halk davası açıldığı bildirilmiş ve iddianamenin bir örneği yazma ekinde sunulmuştur.
Yargıtay Yönetim Şurasını 27/12/2012 tarihli kararı ile iddianameye husus aksiyon nedeniyle davacı hakkında disiplin soruşturması açılmasına karar verilmiş ve Yargıtay Birinci Başkanlığı tetkik yargıçlarından bir şahıs soruşturmayı yürütmekle görevlendirilmiştir.
Söz konusu soruşturma sonucunda düzenlenen 06/03/2013 tarihli soruşturma raporunda; davacının evli olduğunu bildiği Z.K. isimli şahısla münasebetinin devam ettiğini söylemesi karşısında, memuriyet hizmeti dışında devlet memurunun prestijini sarsıcı davranışta bulunduğu, hatta bu davranış şeklinde ısrarcı olarak tıpkı aksiyonlarına devam ettiği, rastgele bir nedamet belirtisinin bulunmadığı belirtilerek, davacının disiplin istikametinden kınama cezası ile cezalandırılması, Namzet memur statüsünde bulunduğu da dikkate alınarak idari taraftan misyonuna nihayet verilmesi Teklif edilmiştir.
Bu Teklif doğrultusunda, Yargıtay Yönetim Heyetinin 15703/2013 tarih ve 92 sayılı kararıyla, 657 sayılı Devlet memurları Kanunu’nun 125. unsurunun 1. fıkrasının (B) bendinin (d) alt bendi uyarınca “hizmet dışında devlet memurunun prestij ve itimat hissini sarsacak nitelikte davranışlarda bulunmak “fiilinin sübuta erdiği gerekçesiyle, davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ve Namzet memur statüsünde olduğu da kıymetlendirilerek tıpkı Kanun’un 56. Unsuru uyarınca memuriyetle bağının kesilmesine karar verilmiştir.
Davacı, 05/04/2013 tarihli dilekçesiyle bu karara itiraz ederek, kararın kaldırılmasına ya da değiştirilmesine karar verilmesini talep etmiştir.
Yargıtay Liderler Heyeti’nin 20/0672013 tarih ve 18 sayılı kararıyla, Laf konusu itirazın reddine karar verilmiştir.
Davacı kınama cezasıyla cezalandırılmasına ve memuriyetle bağlantısının kesilmesine ait Yargıtay Yönetim Konseyinin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali istemiyle idare Mahkemesinde dava açmıştır.
Ankara 13. idare Mahkemesi’nin 12/06/2013 tarih ve E:2013/894, K:2013/902 sayılı kararıyla, Yargıtay Yönetim Şurasının 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının; davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ait kısmına karşı başka, davacının memuriyetle ilgisinin kesilmesine ait kısmına karşı dava açılması gerektiği gerekçesiyle, 2577 sayılı İdari Yargılama Metodu Kanunu’nun 15. hususunun 1. fıkrasının (d) bendi uyarınca, dava dilekçesinin reddine karar verilmiştir.
Bunun üzerine, davacının memuriyetle ilgisinin kesilmesine ait Yargıtay Yönetim Heyeti’nin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali ile mahrum kaldığı nakdî hakların yasal faiziyle Birlikte ödenmesine karar verilmesi istemiyle temyizen incelenen dava açılmıştır.
İlgili Mevzuat:
Anayasa’nın “Kanun önünde Adalet “başlıklı 10. hususunda; “Herkes, lisan, ırk, renk, cinsiyet, siyasi niyet, felsefi inanç, din, mezhep ve gibisi sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir.”hükmüne yer verilmiş, Devlet organları ve yönetim makamlarının Tüm süreçlerinde kanun önünde Adalet prensibine Müsait olarak devinim etmek zorunda oldukları vurgulanmış, “Özel hayatın saklılığı ve korunması “başlıklı kısmındaki 20/1. Hususunda, “Herkes, Özel hayatına ve aile hayatına hürmet gösterilmesini isteme hakkına sahiptir. özel hayatın ve aile hayatının saklılığına dokunulamaz.” düzenlenmesine, 90/5. Hususunda ise; “Usulüne nazaran yürürlüğe konulmuş Milletlerarası andlaşmalar kanun kararındadır. Bunlar hakkında Anayasaya terslik argümanı ile Anayasa Mahkemesine başvurulamaz.
Usulüne nazaran yürürlüğe konulmuş Temel hak ve özgürlüklere ait milletlerarası andlaşmalarla kanunların tıpkı mevzuda farklı kararlar içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletlerarası andlaşma kararları temel alınır.” düzenlemesi yer almıştır.
Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin “Özel Hayatın ve Aile Hayatının Korunması” başlıklı 8. hususunda, herkesin Özel ve aile ömrüne, konutuna ve haberleşmesine hürmet gösterilmesi hakkına sahip olduğu, bu hakkın kullanılmasına bir halk makamının müdahalesinin, fakat müdahalenin kanunla öngörülmüş ve demokratik bir toplumda Ulusal güvenlik, halk güvenliği, ülkenin ekonomik refahı, sistemin korunması, hata işlenmesinin önlenmesi, sıhhatin yahut ahlakın yahut diğerlerinin hak ve özgürlüklerinin korunması için Gerekli bir Tedbir olması durumunda Laf konusu olabileceği kurala bağlanmış; Birleşmiş Milletler uygar ve Siyasal Haklar Mukavelesi’nin “Mahremiyet Hakkı” başlıklı 17. Unsurunda de, hiç kimsenin Özel ve aile ömrüne, konutuna yahut haberleşmesine keyfi yahut hukuka ters olarak müdahale edilemeyeceği; onuru yahut prestijinin hukuka ters taarruzlara maruz bırakılamayacağı, herkesin bu Cin ataklara yahut müdahalelere karşı hukuk tarafından korunma hakkına sahip olduğu belirtilmiştir.
657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 56. unsurunda; “Adaylık müddeti içinde Temel ve hazırlayıcı eğitim ve staj devrelerinin her birinde başarısız olanlarla adaylık mühleti içinde Vaziyet ve hareketlerinde memuriyetle bağdaşmayacak durumları, vazifeye devamsızlıkları tespit edilenlerin sicil amirlerinin teklifi ve atamaya yetkili amirin onayı ile alakaları kesilir. Alakaları kesilenler ilgili kurumlarca derhal Devlet İşçi Başkanlığına bildirilir.” kararına yer verilmiştir.
Hukuki Kıymetlendirme:
Uyuşmazlıkta, davacıya evli olduğunu bildiği şahısla ilgi yaşaması formunda isnat edilen Fiil nedeniyle “Devlet memurluğu ile ilişiğinin kesilmesine “yönelik süreç tesis edilmesi karşısında, Laf konusu fiilin, Kanunda zikredilen “hal ve hareketlerinde memuriyetle bağdaşmayacak durum” olarak nitelendirilip nitelendirilemeyeceği ile Anayasa’nın 20/1. unsuru ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. unsuru uyarınca “özel hayata ve aile hayatına hürmet hakkı” kapsamında bulunup bulunmadığı konusunun irdelenmesi gerekmektedir.
Disiplin kurallarının Temel olarak yönetimin İç sisteminin korunması işlevini üstlendiği göz önüne alındığında, halk vazifelilerinin hizmet dışındaki fiillerinin memur disiplin hukukunun alanına girmesi için bu tertibi bozan, halk hizmetinin uygun ve tertipli biçimde sunulmasını somut ve Olumsuz biçimde etkileyen bir istikametinin bulunması gerekmektedir.
Konuya ait olarak Anayasa Mahkemesinin 21/01/2015 tarih ve müracaat No:2013/9660 sayılı kararında; “.Somut müracaat açısından, müracaatçının devlet memurluğundan mesleksel nedenlerle yürütülen bir disiplin soruşturması sonucunda çıkarılmamış olduğu açıktır. Disiplin soruşturması sürecinden, devlet memurluğundan çıkarma kararından ve derece mahkemesi kararlarından anlaşılacağı üzere, müracaata husus süreçte Özellikle müracaatçının Özel hayatı kapsamındaki davranışları belirleyici olmuştur. Bu kaideler altında, Özel ömrüne ilişkin ögeler münasebet gösterilerek verilen devlet memurluğundan çıkarma kararının, müracaatçının Özel hayatın kapalılığı hakkına bir müdahale olduğu açıktır. Müracaatçı, devlet memurluğundan çıkarma cezası ile sonuçlanan disiplin soruşturması sürecinde, mesleksel hayatını değil Özel hayatını ilgilendiren argümanlara Cevap vermek zorunda kalmıştır. Bu kapsamda müracaatçıya yöneltilen argümanların vazifesinin ifasıyla değil, daha Fazla mahremiyet alanıda gerçekleşen Özel hareketleri ile ilgili olduğu görülmektedir. Hasebiyle ihtilaf konusu soruşturmanın kapsamı mesleksel hayatın sonlarını aşmaktadır.” kıymetlendirilmesi yapılmış, emsal bir kararında “. özel hayat, öncelikle bireylerin kendi kişiselliklerini geliştirebilecekleri ve öteki şahıslarla en mahrem münasebetlere girebilecekleri kavramsal ve fizikî bir alana işaret etmektedir.
Bu mahremiyet alanı, Devletin müdahale edemeyeceği yahut legal hedeflerle minimum seviyede müdahale edebileceği Özel bir alanı kapsamaktadır. Bireyin mahremiyet hakkının yeri, düstur olarak Özel alandır. Lakin Özel hayatın korunması hakkı birtakım durumlarda kamusal alana da genişleyebilir. Çünkü yasal beklenti kavramı, bireylerin mahremiyetlerinin kamusal alanda da birtakım şartlar altında korunmasını Mümkün kılmaktadır.(B.No:2013/1614, 03/04/2014)” denilmiştir.
Konuyla ilgili Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararları incelendiğinde de; Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. unsurundaki “özel hayata ve aile hayatına hürmet hakkı” konusunda verilmiş ve bu davayı ilgilendiren pek Fazla kararın olduğu görülmektedir. Bu kararlardan biri olan Özpınar-Türkiye Kararında (Başvuru No:20999/04-Karar Tarihi: 19/10/2010) bir yargıcın Özel hayatında arkadaşlık ettiği şahıslar ve giysi üslubu, çok makyaj yapması üzere savlar ön plana çıkarılarak meslekten çıkarılması, anılan hakkın ihlali olarak değerlendirilmiş, anılan yargıçla ilgili argümanların bu kişinin mesleğini icrasına tesirinin somut olarak ortaya konulamadığı hususu vurgulanmıştır.
Davacının Namzet memur olarak vazife yaptığı devirde evli olduğunu bildiği şahısla bağlantı yaşaması biçimindeki isnadın davacının mahremiyet alanına dahil, Özel hayatının sonları içinde kalan hareketlere ait olduğu açıktır. Mesleksel ömrü ile irtibatı olabilecek birtakım Özel hayat ögeleri açısından, mesleksel ve etik kurallara muhalif davranışların halk vazifelileri ve hasebiyle gerçekleştirilen halk hizmetinin saygınlığı üzerinde tesiri olabileceği kabul edilse dahi, dava konusu sürece münasebet olarak gösterilen aksiyonların davacının mesleksel faaliyetlerine yönelik bir tesirinden de Laf etmek Mümkün değildir.
Nitekim dava konusu Yargıtay Yönetim Heyetinin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının, davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ait kısmına yönelik olarak Anayasa Mahkemesinin 18/07/2019 tarih, müracaat No:2016/7091 sayılı kararında; “. müracaatçının evli olduğunu bildiği şahısla alakasını Amel ortamına yansıtarak alenileştirdiği ve Özel hayatına ait bahisleri Uğraş hayatına Olumsuz halde yansıttığı, diğer bir Anlatım ile halk hizmetinin gereği üzere yürütülmesine Mani olduğu tarafında rastgele bir tespit bulunmamaktadır. Bu konunun aksini gösterir bir bilgi idari yahut yargısal sürece de yansımamıştır. Hasebiyle Anayasa Mahkemesince farklı tarafta kıymetlendirme yapılmasını gerektiren bir durum Laf konusu değildir. Bu durumda müracaatçının evli bir bireyle bağlantı yaşaması halindeki Özel hayatına dair hareketlerinin disiplin soruşturması sonucu kınama cezası ile cezalandırılmasının ve memuriyetten çıkarılmasının temelini oluşturduğu, Öbür bir deyişle müracaatçının kınama cezası ile cezalandırılmasında Özel hayatı kapsamındaki davranışlarının belirleyici olduğu görülmektedir. Bu türlü bir müdahale olduğunda derece mahkemelerinin münasebetlerinin bireyin Özel hayatına müdahaleyi haklı kılacak yeterlilikte olması zorunludur. Halbuki Mahkemece Laf konusu hareket ve davranışların müracaatçının mesleksel hayatı -aday memur olarak vazife yaptığı kurum- üzerindeki Olumsuz tesirleri ve riskleri ikna edici münasebetlerle açıklanmamıştır. Hasebiyle inceleme konusu soruşturma ve yargılama kapsamında müracaatçının aksiyonlarının mesleğine bir tesirinin bulunduğunun ortaya konulamadığı kıymetlendirilmektedir.” denilerek, davacının Anayasa’nın 20. hususunda teminat altına alınan Özel hayata hürmet hakkının ihlal edildiğine karar verilmiştir.
Bu durumda, davacının misyonunun ifasıyla ilgili olmayan, büsbütün Özel hayat hudutları dahilinde gerçekleşen aksiyonları münasebet gösterilerek tesis edilen dava konusu süreçte hukuka uyarlık, davanın reddi yolunda verilen idare Mahkemesi kararında da türel isabet bulunmamaktadır.
Karar Sonucu:
Açıklanan nedenlerle;
1.Davacının temyiz isteminin kabulüne;
2.Davanın üstte özetlenen münasebetle reddine ait Ankara 13. idare Mahkemesi’nin temyize bahis 11/05/2018 tarih veE:2018/961, K:2018/1002 sayılı kararının bozulmasına,
3.Yeniden bir karar verilmek üzere belgenin Ankara 13. idare Mahkemesi’ne gönderilmesine,
4.Bu kararın bildiri tarihi izleyen günden itibaren 15 (onbeş) gün içinde karar düzeltme yolu Aleni olmak üzere, 11/09/2019 tarihinde oyçokluğu ile karar verildi.
KARŞI OY
Temyiz edilen kararla ilgili belgenin incelenmesinden; Ankara 13. idare Mahkemesince verilen 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı ısrar kararının, yöntem ve hukuka Müsait bulunduğu, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenlerinin kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte olmadığı anlaşıldığından, davacının temyiz isteminin reddi ve temyize husus kararın onanması gerektiği oyuyla, karara katılmıyoruz.
Yorum Yok